Monique Elles Schouten-Kause (63) staat nummer 23 op de kandidatenlijst van Vrede voor Dieren, is getrouwd en woont in Heerenveen. Monique omschrijft zichzelf als veganist, dierenrechtenactivist, principieel, eigenwijs met een sterke eigen mening, stijl en willetje, van nature helaas nogal ongeduldig en best wel een einzelgänger. Ze kan heel slecht tegen onrecht en vooroordelen.
Waar kom je vandaan en hoe was jouw jeugd?
Ik ben geboren in Amsterdam en woonde vanaf mijn 10de jaar in Hoorn. Ik heb een fijne jeugd gehad met geweldige ouders en een jongere broer. In de zomer trokken we door heel Europa met de tent en later met de caravan. Mijn ouders waren heel modern en ruimdenkend, met name mijn moeder, ik ben dus ook vrij opgevoed. Het was thuis altijd zoete inval met vrienden en vriendinnen van mij en mijn broer. Ik had niet veel ambities toen ik jong was, deed van alles en niets, met vooral vriendjes, feesten en uitgaan.
Hoe stond je als kind tegenover dieren?
Ik ben geen type van ‘oh en ah’ als ik een lief dier zie, nooit geweest ook, maar ik heb wel altijd al respect gehad voor onze mede-dieren. Toen ik een jaar of 15 was, realiseerde ik mij dat vlees een stukje van een expres gedood dier is en het duurde niet lang voordat ik definitief besloot dat het exploiteren, doden en opeten van dieren niet acceptabel is. Internet moest natuurlijk nog uitgevonden worden en ik kende ook niemand die geen vlees at. Het kwam recht uit mijn hart. Vegetariërs werden toen nog als rare mensen gezien. Jaren later, na veel lezen op internet kwam ik tot de schokkende conclusie dat vegetariër zijn niet genoeg is en werd ik per direct veganist. Mijn ouders hebben mij nooit gedwongen om vlees te blijven eten. Mijn moeder deed veel moeite om iets vervangends voor mij te koken, vleesvervangers bestonden toen nog nauwelijks. We hadden vroeger thuis wel huisdieren, een hond, parkieten, konijnen, cavia’s en net als elk kind vond ik die best lief. Als volwassene heb ik geen behoefte aan een huisdier, daarnaast vind ik dat een dier niet in een huis maar in de natuur thuis hoort, met zijn soortgenoten. Dierenliefde was er bij ons thuis wel, maar dan met name voor huisdieren en wilde dieren, zoals normaal was toen de tijd. Respect voor dieren was er ook, maar er werd wel, met mate, dierlijke producten gegeten. Dat het bij mij een stapje verder ging werd wel gerespecteerd.
Wat heb je voor opleiding/ studie gedaan?
Veel, maar niets met dieren. Onder andere reclametekenaar, werktuigbouwkundig tekenaar, voedingsdeskundige (+ plantaardige en kindervoeding), orthomoleculair adviseur en momenteel doe ik een cursus herborist (kruidengeneeskunde).
Hoe ziet je carrière er tot dusver uit? Wat doe je momenteel?
Ik ben eigen ondernemer. Samen met een compagnon en mijn echtgenoot runnen we al bijna twintig jaar een technisch inspectiebureau. Wij inspecteren bruggen, sluizen, etc. en maken daar rapporten en technische tekeningen van. Voordat ik voor mezelf begon, waren mijn compagnon en ik jarenlang collega’s bij een soortgelijk bedrijf.
Wat betekent ‘vrede’ voor jou? Heb je je ooit actief ingezet voor vrede?
Vrede is voor mij in de eerste plaats geen oorlog, maar ook respectvol omgaan met elkaar, met alle niet-menselijke dieren, de natuur en Moeder Aarde. Mijn inzet is dat ik leef op een manier waarbij ik zo weinig mogelijk schade probeer te veroorzaken aan alles wat leeft. In mijn jonge jaren liep ik met peace symbolen en ‘ban de bom’ buttons. Dat was toen actueel. Tegenwoordig richt ik mij meer op het promoten van veganisme door middel van kleding, tassen, buttons etc met een veganistische tekst en /of afbeelding.
Is vrede voor jou verbonden met liefde voor dieren?
Uiteraard. Het leven van dieren in de vee-industrie kun je wat mij betreft gerust vergelijken met dat van mensen in oorlogsgebied. Ze leven niet in vrijheid, er wordt voor ze beslist wanneer ze geboren worden, hoe ze behandeld worden en wanneer ze zullen sterven. Respectloos.
Sommige mensen kiezen volmondig voor dieren, anderen kiezen voor dieren in het grotere verband van dieren, milieu en natuur. Wat drijft jou vooral?
De dieren staan bij mij al bijna vijftig jaar met stip op nummer één. Voor de dieren ben ik veganist. Dat veganisme beter is voor mijn gezondheid, het milieu en Moeder Aarde vind ik zeker belangrijk, maar het is niet de reden om er een veganistische levensstijl op na te houden. Het is natuurlijk wel mooi meegenomen.
Hoe ben je bij Vrede voor Dieren terecht gekomen? Wat vind je van de naam van onze partij?
Ik was op de hoogte van de plannen vanwege diverse contacten met ex-PvdD leden. De naam is mooi en duidelijk waar we voor staan.
Wat heeft gemaakt dat je je aansloot?
Ik was vanaf de oprichting fanatiek Partij voor de Dieren aanhanger, maar sinds er een andere koers gevaren wordt, eigenlijk al sinds Marianne Thieme is weggegaan, voel ik mij niet meer thuis bij die partij. Een jaar of twee geleden heb ik dan ook mijn lidmaatschap opgezegd. Maar wat nu? Ik was zoekende en daar was opeens Vrede voor Dieren! Ik ben mij dan ook direct gaan inzetten om deze partij te helpen waar mogelijk. Pascale vroeg of ik op de kandidatenlijst wilde staan en uiteraard heb ik daar ja op gezegd.
Als je nu terugkijkt op je leven, kan je dan stellen dat er momenten geweest die je misschien de kant van Vrede voor Dieren hebben opgestuurd?
Zoals gezegd ben ik altijd al een buitenbeetje geweest door als puber vegetariër te worden, terwijl werkelijk niemand die ik kende dat was en dat heeft geduurd totdat ik mensen leerde kennen via internet… Het is dus een logisch gevolg dat ik mij thuis voel bij een partij die opkomt voor dieren, bij gelijkgestemde mensen.
Hoe ‘voelt’ het nu om erbij te horen?
Goed, het voelt alsof ik er een familie bij gekregen heb.
Stel dat er zoveel zetels gekozen worden dat je mee kan doen in de Tweede Kamer, wat is dan het eerste dat je zou doen?
Zonder enige twijfel een eind maken aan de vee-industrie. Ik hoop dat we met Vrede voor Dieren kunnen laten zien welk onrecht dieren aangedaan wordt. Vaak realiseren mensen zich niet in welke onrechtvaardige horror-wereld dieren gehouden worden, hoeveel pijn en angst er vooraf gaan aan hun bal gehakt, maar ook aan hun omelet en glas melk. Hopelijk kunnen we in Den Haag een verschil maken.